[hadith]وَ قَالَ (علیه السلام): الْعِلْمُ وِرَاثَةٌ کَرِیمَةٌ، وَ الْآدَابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَةٌ، وَ الْفِکْرُ مِرْآةٌ صَافِیَةٌ.[/hadith]
سیزدهم- دانش میراثی ارزشمند است، علم و آگاهی فضیلت نفس عاقله و بالاترین کمالی است که مورد توجه است، و به همین جهت میراث ارزشمند دانشمندان بلکه ارزشمندترین میراث و دستاورد است. مقصود امام (ع) وراثت معنوی است چنان که در قرآن آمده است: «وَ إِنِّی خِفْتُ الْمَوالِیَ مِنْ وَرائِی وَ کانَتِ امْرَأَتِی عاقِراً فَهَبْ
لِی مِن لَّدُنکَ وَلِیّاً - یَرِثُنِی
...»، یعنی دانش و حکمت.
چهاردهم- آداب پسندیده، زیورهای تازه و کهنگی ناپذیرند. مقصود امام (ع) آداب شرعی و اخلاقی پسندیده است، کلمه الحلل و المجدّدة را استعاره آورده است به اعتبار زینت دائمی انسان به وسیله آداب، و تازگی شوکت و زیبایی رضای روحش در طول زمان، با رعایت آنها و بروز آثار نیک، آداب نیک، مانند زیورهایی که پیوسته صاحب زیور را تازه و با طراوت نشان می دهد.
پانزدهم- اندیشه آدمی آینه ای صاف است، گاهی مقصود از فکر، همان نیروی اندیشه، و گاهی -به طور مطلق- حرکت نیروی فکری، به هر صورتی که باشد، و گاهی هم معنای دیگری مورد نظر است. اما در این جا منظور همان نیروی فکری است.
کلمه: المرآة یعنی آینه، را استعاره آورده است از آن جهت که نیروی اندیشه وقتی که در پی مطالب تصوری و یا تصدیقی برمی آید و آنها را در می یابد و عکس برداری می کند، چنان است که در آینه صورت اشیایی که برابر آن قرار می گیرد، می افتد.
