[hadith]وَ قَالَ (علیه السلام): الرِّزْقُ رِزْقَانِ، طَالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ؛ فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْیَا، طَلَبَهُ الْمَوْتُ، حَتَّی یُخْرِجَهُ عَنْهَا؛ وَ مَنْ طَلَبَ الْآخِرَةَ، طَلَبَتْهُ الدُّنْیَا، حَتَّی یَسْتَوْفِیَ رِزْقَهُ مِنْهَا.[/hadith]
امام (ع) فرمود: «الرِّزْقُ رِزْقَانِ طَالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ- فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْیَا طَلَبَهُ الْمَوْتُ حَتَّی یُخْرِجَهُ عَنْهَا- وَ مَنْ طَلَبَ الْآخِرَةَ طَلَبَتْهُ الدُّنْیَا حَتَّی یَسْتَوْفِیَ رِزْقَهُ مِنْهَا»:
روزی دو قسم است: یکی آن که در پی تو است و دیگری آن که تو در پی آنی، پس کسی که خواهان دنیاست مرگ او را می طلبد تا از دنیا ببردش، و کسی که طالب آخرت است دنیا او را می طلبد تا وی از آن روزی خود را کامل ببرد.
امام (ع) صفت طالب را برای روزی از آن رو استعاره آورده است که روزی همچون کسی که در پی صاحبش در آید ناگزیر به او می رسد. و از طلب دنیا به دلیل نتیجه مقدّری که در پی دارد، یعنی مرگ، بر حذر داشته است به طوری که گویی مرگ شخص را دنبال می کند تا او را از دنیا بیرون سازد، آن هم به خاطر آن که خود شخص، دنیا را می جوید، و وادار به رفتن در پی آخرت نموده است به دلیل این که لازمه طلب آخرت آن است که دنیا و اهل دنیا در پی کسی می روند که از دنیا بریده است تا آنجا که روزی وی از دنیا می رسد، و این کاری است پسندیده، و ما در گذشته دلیل اقبال مردم را بر کسی که از ایشان بریده است بروشنی بیان کردیم.
