[hadith]وَ قَالَ (علیه السلام): کَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بالْإِحْسَانِ إِلَیْهِ، وَ مَغْرُورٍ بالسَّتْرِ عَلَیْهِ، وَ مَفْتُونٍ بحُسْنِ الْقَوْلِ فِیهِ؛ وَ مَا ابْتَلَی اللَّهُ سُبْحَانَهُ أَحَداً بمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ.
[قال الرضی رحمه الله تعالی و قد مضی هذا الکلام فیما تقدم إلا أن فیه هاهنا زیادة جیّدة مفیدة].[/hadith]
جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 8، ص51
کم من مستدرج بالاحسان الیه، و مغرور بالستر علیه، و مفتون بحسن القول فیه، و ما ابتلی الله سبحانه احدا بمثل الاملاء له. قال الرضی رحمة الله تعالی: و قد مضی هذا الکلام فیما تقدم، الّا ان فیه هاهنا زیادة جیدة مفیدة. «چه بسا افرادی که با نیکی نسبت به او گرفتار استدراج است و چه بسا که به سبب پرده پوشی مغرور است و چه بسا کسانی که به سبب خوشنامی به خود شیفته و فریب خورده اند و خداوند سبحان هیچ کس را به چیزی چون مهلت دادن نیازموده است.» سید رضی که خدایش رحمت کناد گفته است: این سخن درگذشته هم نقل شد ولی این جا در آن زیادتی پسنیدیده و سودمند است.
درباره استدراج و مهلت دادن پیش از این سخن گفته شد. یکی از حکیمان گفته است: هرگاه نعمتها بر تو پیوسته باشد، بر حذر باش که استدراج نباشد، همان گونه که جنگجو از تعقیب دشمن اگر بگریزد، باید از کمین بر حذر باشد که چه بسا دشمن که برای گول زدن نخست می گریزد و سپس برمی گردد و چه بسیار بز و میش شیرده که در دست توست و ناگاه متوجه می شوی که گرگ است.
