امیرالمؤمنین(ع) تقوا را به اسب راهوارِ نجیب در اختیار تشبیه می‌کند که صاحبش بر آن می‌نشیند و آن را هدایت می‌کند و آن اسب هم بدون هیچ دغدغه‌ای، صاحب خود را به آن‌جایی که باید ببرد، می‌برد. آن‌گاه خطا را که مقابل تقواست، به اسب سرکش و نانجیب و ناهمواری تشبیه می‌کند که وقتی صاحبش نشست، افسار را از دست او می‌کَند و او را به جایی می‌برد که نمی‌خواهد و اراده ندارد برود؛ مثلاً او را به زمین می‌کوبد. (1)