متن پرسش
رفتار امام علی(ع) یا دیگر امامان با مادرانشان و پدرانشان چگونه بود؟
پاسخ
با توجه به علم و عصمت امامان(ع)؛ مطمئناً رفتار آنان نسبت به پدر و مادر، بهترین رفتارها بوده، و تحقیقاً رفتاری که موجب آزار والدین باشد از آنان سر نمی‌زد.
برای توضیح بیشتر به نمونه‌هایی در بخش «سخنان و رفتار» آن بزرگواران اشاره می‌شود:
امام صادق(ع) فرمود: «نیکویی و خوبی با پدر و مادر نتیجه حسن معرفت و شناسایی پروردگار متعال است؛ زیرا عبادتی نیست که انسان را سریع‌تر به رضای پروردگار برساند، و بهتر باشد از نیکویی به والدین برای خدا، و حق پدر و مادر از حقوق خدا سرچشمه می‌گیرد، به شرط آن‌که بر روش دین و روش اسلامی رفتار کنند».[1]
امام باقر(ع) فرمود: «سه چیز است که خداوند به احدی اجازه تخلّف از آنها را نداده است: 1. ادای امانت؛ چه صاحب امانت نیکوکار باشد چه گناه‌کار، 2. وفای به عهد؛ خواه صاحب عهد درست‌کار باشد یا زشت‌کار، 3. احترام و نیکی به پدر و مادر؛ خواه درست‌کار باشند یا نادرست».[2]
در بخش رفتار و عمل؛ به روایتی از امام سجاد(ع) می‌پردازیم:
حضرتشان از غذا خوردن با مادر خود امتناع داشت، سؤال کردند که شما با آن کوششی که درباره صله رَحِم داری و از همه مردم نسبت به خویشاوند مهربان‌تری؛ چرا با مادر خود غذا نمی‌خوری؟ فرمود: «من می‌ترسم لقمه‌ای را بردارم که چشم مادرم به آن لقمه باشد».[3]
البته این روایت با توجه به تعلیل موجود در آن، به معنای آن است که در یک ظرف با هم غذا نمی‌خوردند، نه این‌که اصلاً در کنار هم و بر سر یک سفره غذا نخورند.
پاورقی
[1]. منسوب به جعفر بن محمد(ع)، مصباح الشریعة، ص 70، بیروت، اعلمی، چاپ اول، 1400ق.
[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 162، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1362ش.
[3]. شیخ صدوق، خصال، ج 2، ص 518، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، 1362ش.