از نامه های آن حضرت علیه السّلام است به معاویه (که او را اندرز می دهد):
پس ستمگری و دروغگویی شخص را در دین و دنیایش تباه می گردانند، و نقص و بی قدریش را نزد عیب جویش هویدا می سازند، و تو میدانی که در نمی یابی آنچه (خواهشهای در دنیا، یا یاری عثمان بعد از کشته شدنش) را که از دست رفتن آن مقدّر شده است، و گروه هایی کاری (امامت و خلافت) را نادرست قصد کردند، و (برای پیروی ننمودن از امام حقیقی، یا نقض عهد و بدست آوردن ریاست و کالای دنیا) دستور آشکار الهیّ را تأویل نمودند (خلافت را بمیل خود به رأی مردم واگذاشتند، و برای رسیدن به آرزوی خویش خونخواهی عثمان را بهانه نمودند) پس خدا ایشان را دروغگو خوانده (و عذاب و کیفر دروغگویان را بآنها خواهد داد)
پس بر حذر باش از روزی که در آن خوشنود است کسیکه پایان کارش را پسندیده یافته و پشیمان است کسیکه اختیارش را بشیطان داده و با او ستیزگی نکرده است (مهار خود را از کف او بیرون نکشیده تا بهر جا که خواسته او را برده).
و تو ما را (در جنگ صفّین) بحکم قرآن دعوت نمودی با اینکه اهل قرآن نبودی (چون کارهایت بر خلاف دستور و احکام آنست) و ما ترا پاسخ ندادیم، بلکه حکم قرآن را پذیرفتیم، و درود بر آنکه شایسته است.