و از نامه آن حضرت است به معاویه:
همانا ستمگری و دروغ -رسوایی- آدمی را در دین و دنیای او آشکار می سازد، و نقصان وی را نزد آن کس که عیبگوی او بود پدیدار، و تو می دانی آنچه را از دست شده تدارک کردن نتوانی. مردمی چیزی را که به حق نبود خواستند و به تأویل کردن حکم خدا برخاستند، خدا آنان را دروغگو خواند و -به کیفرشان رساند-.
پس از روزی بترس که در آن روز آن که پایان کار خود را نیکو گردانیده شادمان است، و آن که مهار خود را به دست شیطان داده و از کفش نگشاده پشیمان.
تو ما را به حکم قرآن خواندی و خود اهل قرآن نیستی. ما تو را پاسخ ندادیم بلکه داوری قرآن را گردن نهادیم، و السّلام.