از خطبه های آن حضرت علیه السّلام است (که مردم را بخدا پرستی و نکوکرداری در دنیا و آماده بودن برای سفر آخرت امر می فرماید):

پس (از سپاس و ستایش خداوند متعال و درود بر رسول اکرم) ای بندگان خدا از معصیت خدا بپرهیزید (معصیت ننمائید و از عذاب بترسید) و بسبب کردار خود بر مرگهایتان پیش دستی کنید (در زندگی نیکو کردار باشید تا پس از مرگ ایمن گردید) و بخرید چیزی (اعمال صالحه) را که برای شما باقی می ماند به چیزی که از کفتان می رود (آخرت را دریابید که همیشه باقی است، و از شهوات دنیا چشم پوشید که بزودی فانی گردد)

و (برای سفر آخرت) آماده باشید که برای کوچاندن شما سعی و شتاب دارند، و برای مرگ مستعدّ باشید که بر شما سایه افکنده است (نزدیک شده و علامات و آثارش هویدا است)

و (مانند) گروهی باشید که چون بانگ بر ایشان زده آگاه (و بیدار) شدند (نه مانند کسانیکه در خواب غفلت ماندند تا آنگاه که به چنگال مرگ گرفتار گردیدند) و دانستند که دنیا جای (اقامت) ایشان نیست، پس (آنرا بآخرت) تبدیل نمودند، زیرا خداوند سبحان شما را بی جهت نیافریده و مهمل و بیکار رها نکرده است (چنانکه در قرآن کریم سوره 23 آیه 115 فرموده: «أَ فَحَسبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثاً وَ أَنَّکُمْ إِلَیْنا لا تُرْجَعُونَ» یعنی آیا گمان کردید که شما را بی جهت آفریدیم و پنداشتید که بسوی ما باز گشت نخواهید نمود).

و میان هیچکس از شما و بهشت یا دوزخ فاصله ای نیست مگر مرگ که او را در یابد (زیرا پس از مرگ باب عمل و توبه و بازگشت بسته شود، پس هر که مرد اگر در دنیا اطاعت و پیروی کرده ببهشت رود، و اگر نافرمانی نموده در دوزخ گرفتار خواهد بود)

و مدّت زندگی (در دنیا) که یک لحظه آنرا کم گرداند، و ساعت (مرگ) آنرا از بین ببرد به کوتاهی سزاوار است (زندگانی در دنیا را که بزودی منقضی شود باید کوتاه دانست و از کار آخرت باز نماند)

و غایبی که (از وطن اصلی خود آخرت دور گشته و) نو آیندگان یعنی شب و روز او را (بمنزل حقیقی) میراند سزاوار است که بزودی (به وطنش) بازگشت نماید (باید در فکر بازگشتن بوطن اصلی خود بوده در این مسافرت دنیا برای آسایش آنجا ربح و سودی بدست آرد)

و کسیکه با سعادت و نیکبختی یا شقاوت و بدبختی (به وطنش) می آید، نیکوترین توشه را نیازمند است،

پس در دنیا از دنیا توشه بردارید از آنچه خود را فردا (ی قیامت از عذاب الهی) برهانید.

و (بهترین توشه برای آخرت آنست که) بنده از عذاب پروردگارش بپرهیزد، باینکه خود را پند دهد (و گفتار و کردار نیک را شعار خود قرار دهد) و به توبه و بازگشت پیشی گیرد (پیش از رسیدن مرگ از گناهان توبه نماید) و بر شهوتش (خواهشهای نفسش) مسلّط شود، زیرا مرگ او از او پنهان است (معلوم نیست چه وقت عمرش بسر می رسد) و آرزویش او را فریب می دهد (از کار آخرت باز می دارد) و شیطان با او همراه است، معصیت و نافرمانی (خدا و رسول) را برای او می آراید تا بر آن سوار شود (مرتکب گردد) و او را به توبه نمودن امیدوار می نماید که آنرا بتأخیر اندازد تا اینکه ناگاه مرگ او را دریابد در حالتی که از آن بسیار غافل می باشد،

پس حسرت و اندوه بر آن غافلی باد که عمرش (در قیامت) بر او حجّت و دلیل باشد (باینکه چرا در دنیا که همه جور وسیله برایت مهیّا بود سعادتمند نگشتی) و ایّام زندگانیش او را به بدبختی رساند (بر اثر نافرمانی در دنیا بعذاب ابدی گرفتار گردد)

از خداوند سبحان در خواست می نماییم که ما و شما را در ردیف کسانی قرار دهد که هیچ نعمتی او را یاغی و سرکش ننماید (هر چند نعمت یابد تواضع و فروتنیش بیشتر گردد) و هیچ فائده و غرضی (از اغراض باطله مانند رئاء و خود نمائی) او را از عبادت و بندگی پروردگار باز ندارد، و (کاری کند که) بعد از مرگ پشیمانی و اندوه او را در نیابد.