از خدای بترسید، ای بندگان خدای. و پیش از آنکه مرگتان فرا رسد دست به اعمال صالح زنید و با نعمت ناپایدار دنیا، ثواب ابدی آخرت را به دست آورید. بار سفر بربندید، که این سفر را به اصرار از شما خواهند. مهیای مرگ باشید، که بر سرتان سایه افکنده است. از آن جماعت باشید، که چون بر آنان بانگ زنند بیدار می شوند و می دانند، که دنیا جای درنگ نیست. از این رو، دنیا را داده اند و آخرت را به عوض گرفته اند. خداوند سبحان شما را به عبث نیافریده و به هر حال خود رها نکرده است.
میان شما و نعمت بهشت و آتش دوزخ فاصله ای جز مرگ نیست، مرگی که بی تردید آمدنی است. و چه کوتاه است مدت عمر تو، زیرا از گذشت لحظه ای، می کاهد و از رفتن ساعتی، بنیادش درهم می ریزد. غایبی که گذشت شب و روز به اصرار فرا می خوانندش شتابان بازخواهد گشت. قاصدی که با بشارت رستگاری یا تهدید شوربختی از راه می رسد، سزاوار است که با نیکوترین توشه پذیرایش شوی. [پس، از این جهان توشه آخرت بردارید تا خود را از عقوبت روز جزا در امان نگه دارید.]
بنده ای از پروردگار خود می ترسد، که خود به اصلاح حال خویش پردازد و پیش از مرگ توبه کند و بر خواهشهای نفس خود پیروز گردد. زیرا اجل چهره فرو پوشیده و آرزوها فریبنده و شیطان مهیا و در کمین است تا گناهان را در چشم او بیاراید و به ارتکاب معاصی برانگیزاندش. شیطان آدمی را به توبه امیدوار سازد و او، بدین وسوسه، هر بار توبه را به تأخیر اندازد، تا بناگهان مرگ بر او هجوم آورد، در حالی که، از خیال مرگ غافل است. ای حسرتا بر کسی که دستخوش غفلت گردد و روز قیامت زندگی دنیوی او بر ضد او گواهی دهد و زیستن در این جهان او را به شقاوت کشاند.
از خداوند سبحان می خواهم، که ما و شما را در زمره کسانی قرار دهد که نعمت دنیا سرمستشان نمی سازد و هیچ هدفی آنان را از فرمانبرداری پروردگارشان باز نمی دارد و مرگ سبب پشیمانی و اندوهشان نمی شود.