سخنی از آن حضرت (ع) آن گاه که به او گفتند، از تعقیب طلحه و زبیر باز ایستد و بسیج نبرد با ایشان نکند:
به خدا سوگند، که من همانند آن کفتار نیستم، که با آواز کوبیدن سنگ و چوب در کنامش، به خوابش کنند، تا بر در کنام رسند و صیادانش، بفریب، به دام اندازند. بلکه به پایمردی یارانی که روی به حق دارند، روی برتافتگان از حق را فرو می کوبم. و به مدد کسانی که گوش به فرمان من نهاده اند، شورشگرانی را که همواره در حق من تردید می ورزیده اند، می زنم. و این شیوه من است، تا مرگم فرا رسد.
سوگند به خدا، که از آن زمان که رسول اللّه (صلی اللّه علیه و آله) رخت به سرای دیگر برده است تا به امروز، مرا از حقم بازداشته اند و دیگری را بر من برتری داده اند و برگزیده اند.