از خطبه های آن حضرت علیه السّلام است (که در بی اعتمادی بدنیا و مهیّا شدن برای آخرت می فرماید:)

پس از ستایش حضرت باری و درود بر پیغمبر اکرم، بتحقیق دنیا پشت کرده و به مفارقت و جدائی (شما را از چیزهائی که بآن علاقه دارید) آگاه می نماید، و آخرت نزدیک و آشکار شده است (دنیا برای هر کس در گذر است و آخرت که به مردن تحقّق پیدا میکند آمدنی است، پس به دنیای فانی نباید دل بست و برای رفتن به جایگاه همیشگی بایستی آماده گردید)

آگاه باشید امروز (مدّتی که از عمر باقی مانده بر اثر انجام کارهای نیکو و رسیدن به اخلاق پسندیده) روز مضمار و روز مهیّا شدن است (که از لذّات دنیویّ باید چشم پوشید) و فردا (آخرت) روز پیشی گرفتن است (مضمار مدّتی را گویند که اسبها را برای روز مسابقه و اسب دوانی تربیت میکنند باین طریق که مدّتی بر علیق اسب می افزایند تا خوب فربه و پر زور گردد، پس از آن مدّتی تدریجا آنچه بر علیق افزوده اند کم میکنند تا بقرار عادی برسد و اسب از خامی بیرون آید و برای روز مسابقه حاضر باشد) و پیشی گرفتن (برنده مسابقه) بهشت است، و پایان (عقب مانده) آتش است (هر که در این مدّت مضمار خود را به اعمال صالحه و اخلاق پسندیده ریاضت داد و تربیت نمود، فردا در آن میدان امتحان سبقت گیرد و بهشت را برباید، و هر که در آن کوتاهی نمود و غفلت ورزید فردا خوار و شرمسار گردیده در آتش داخل شود)

پس آیا نیست کسیکه پیش از رسیدن مرگش از گناه خود توبه کند و آیا نیست کسیکه پیش از رسیدن روز بد بختی خود برای نجات خویشتن (از عذاب الهیّ) چاره ای نماید (کردار نیکوئی بجا آورد که در آن روز هیچ چیز باعث نجات نمی شود مگر اعمال صالحه)

آگاه باشید، شما در ایّام امید و آرزو هستید (به بقای حیات و استمرار زندگانی) که از پی آن مرگ است (که بی خبر می رسد) پس کسیکه در روزهای امید و آرزوی خود پیش از رسیدن اجلش کار کرد (خلق را یاری و خداوند را بندگی نمود) عملش او را نفع بخشیده مرگش زیانی وارد نیاورد.

(سیّد رضیّ فرماید:) می گویم: اگر باشد کلامی که مردم را بزهد و بی رغبتی در دنیا و کارهای نیکوئی که بکار آخرت آید وادار نماید هر آینه همین کلام حضرت است و بس که مردم را از آمال و آرزوهائی که علاقه فراوانی بآن دارند منصرف می نماید، و شعله های پند و منع از عصیان و نافرمانی از خدا و رسول را می افروزد، و شگفت سخن آن حضرت اینست که می فرماید: «أَلا و إِنَّ الْیَوْمَ الْمِضْمارُ وَ غَداً السِّباقُ وَ السَّبْقَةُ الجَنَّةُ وَ الْغایَةُ النَّارُ» زیرا در این کلام با وجود عظمت لفظ و بزرگی معنی و با تمثیل و تشبیهی که مطابق واقع و نفس الأمر است رازی شگفت و معنایی لطیف است که فرموده: «و السَّبقة الجنّة و الغایة النّار» پس برای اختلاف دو معنی دو جور لفظ بیان کرده یعنی لفظ السّبقة را برای بهشت و لفظ الغایة را برای آتش بیان نموده و نفرموده: و السّبقة النّار چنانکه فرموده: «و السّبقة الجنّة» زیرا لفظ استباق و پیشی گرفتن برای امر محبوب و مقصود مطلوب می باشد که صفت بهشت است و این معنی در آتش موجود نیست «که از آن آتش پناه بخدا می بریم» پس جائز نبوده که بفرماید: «و السّبقة النّار، بلکه فرموده: و الغایة النّار» زیرا غایت برای کسیکه بدانجا منتهی می گردد گاهی شادی نمی آورد و گاهی مسرور می گرداند پس تعبیر از این دو لفظ برای هر دو معنی صلاحیّت دارد، و این کلمه غایت در اینجا مانند کلمه مصیر و مآل است که خداوند متعال فرموده (در قرآن کریم سوره 14 آیه 30) «قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِیرَکُمْ إِلَی النَّارِ» یعنی بگو از کارهای ناشایسته لذّت ببرید پس پایان کار شما به آتش است. و جائز نیست در این موضع گفته شود: فإنّ سبقتکم إلی النّار پس در این گفتار تأمّل و اندیشه کن که باطن آن شگفت آور و ژرفی آن دور است، و بیشتر سخنان آن حضرت چنین است، و در بعضی از نسخ است که در روایت دیگری سبقة بضمّ سین وارد شده و سبقة بضمّ سین نزد عرب اسم مال یا متاعی است که جائزه داده میشود به سبقت گیرنده وقتی که پیشی می گیرد، و معنی سبقة بفتح و بضمّ سین بهم نزدیکست، زیرا سبقة بضمّ سین جزای کار امر مذموم و نکوهیده نیست، بلکه پاداش کاری است که بر امر محبوب و پسندیده باشد.

و کسیکه در آن ایّام پیش از رسیدن اجل کوتاهی کرد (نه با بندگان یاری و نه خداوند را بندگی نمود) کارش زار است و از مرگ زیان خواهد برد (زیرا پشیمانی از تقصیر در خدمت خلق و بندگی خالق در وقت مردن سودی ندارد و بدین جهت در نتیجه زیان خواهد برد (زیرا پشیمانی از تقصیر در خدمت خلق و عبادت خالق بکوشید) در وقت راحتی و ایمنی (موقعی که دستتان می رسد) همانطور که کار می کنید در وقتی که خوف و ترس بر شما مسلّط میشود (چون هر وقت بشر محتاج و مضطرّ گردد با خلوص و علاقه تمام بجلب رضای خالق می کوشد، لذا حضرت دستور می دهد که در موقع خوشی و ایمنی که کمتر یادی از خداوند می نمایید از آن غافل نباشید که باعث پشیمانی است)

آگاه باشید، من نعمتی مانند بهشت ندیده ام که خواهان آن در خواب غفلت باشد، و نه عذابی را مانند آتش که گریزان از آن در خواب بیهوشی باشد (شگفتی از مردمانی است که از بزرگترین نعمتها که بهشت باشد غافل مانده اند و حال آنکه برای کوچکترین صرفه ای کوشش میکنند، و از احتراز و دوری از چنین آتش باین بزرگی بی پروا هستند در صورتیکه از ترس ضرر بسیار اندک وسیله زیاد بر می انگیزند)

آگاه باشید هر که از حقّ نفع نبرد، زیان باطل حتما باو می رسد، و هر که را هدایت براه راست نیاورد، ضلالت و گمراهی او را به هلاکت و بیچارگی می کشاند،

آگاه باشید، شما مأمور شده اید (چاره ندارید مگر) به کوچ کردن (رفتن از این سرا به سرای باقی) و دلالت شده اید به توشه برداشتن (در قرآن کریم سوره 2 آیه 197 می فرماید: «تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیْرَ الزَّاد التَّقْوی» یعنی در سفر توشه بردارید و بهترین توشه پرهیزکاری است)

و دو چیز است ترسناکترین چیزیکه بر شما از آن بیم دارم یکی متابعت هوای نفس (که حقائق را پیش چشم شما می پوشاند) و دیگری طول امل و آرزو است (که شما را از تهیه زاد و توشه آخرت غافل گرداند) پس در دنیا تهیه توشه نمائید چیزی را (از خدمت بخلق و بندگی خالق) که فردای قیامت خود را (از عذاب ابدی) بآن حفظ کنید.