از دعاهای آن حضرت علیه السّلام است (در ستایش پروردگار و در خواست عفو و بخشش):
بار خدایا تو با دوستانت از همه دوستان بیشتر دوستی، و برای اصلاح کار آنان که بتو توکّل می نمایند از آنها حاضرتری (چون بهر چیز توانائی، بمحض اراده هر کار را انجام می دهی) نهانیهاشان را دیده بر اندیشه هاشان آگاهی، و اندازه بینائی و عقولشان را میدانی، پس رازهاشان نزد تو آشکار، و دلهاشان بسوی تو نگران است،
اگر تنهائی آنان را به وحشت اندازد ذکر تو آنها را مأنوس می سازد، و اگر اندوه ها بایشان چیره گردد به پناه جستن از تو توسّل می جویند، چون می دانند سر رشته کارها بدست (قدرت و توانائی) تو و منشأ آنها قضاء و قدر تو است.
بار خدایا اگر ندانم چه بخواهم و از درخواست خود سرگردان بمانم مرا بآنچه صلاح من در آنست راهنمائی فرما، و دلم را بآنچه خیر و نیکوئی من در آن است متوجّه گردان که اگر مرا راهنمائی از هدایت و راهنماییهای تو ناسزاوار و از حاجت روا ساختنهای تو غریب و شگفت نیست (زیرا تو راهنما و روا سازنده حاجتها هستی).
بار خدایا با من از روی عفو و بخشش خود رفتار کن نه بعدل و دادگریت (زیرا معامله با عدل موجب مواخذه و گرفتاری است).