از خطبه های آن حضرت علیه السّلام است (در مذمّت دنیا و بیان حال مردگان):
دنیا سرائی است (اهل) آنرا غمّ و اندوه فرا گرفته، و بمکر و دغل شهرت یافته (بیوفائی آن به بینایان پوشیده نیست) همواره بر یک حال باقی نمی ماند (زندگی آن به مرگ و توانگری به درویشی و خویش به گرفتاری و تندرستی به بیماری و توانائی بنا توانی و ارجمندی به خواری مبدّل می گردد) و آمده های در آن (از دردها و رنجهای آن از قبیل سوختن و غرق شدن و زیر آوار رفتن و گرفتار انواع بیماریها گشتن) سالم نمانند، حالات آن گوناگون و نوبتهایش در تغییر است (گاهی نعمت دادگاه زحمت رساند) خوشی در آن (پیروی از خواهشهای نفس) نکوهیده شده است، و آسودگی در آن یافت نمی شود،
و اهلش در آن هدفهای تیر بلاء هستند که دنیا تیرهای خود را بجانب ایشان می افکند (هر یک را به دردی مبتلی می سازد) و به مرگ نابودشان می نماید.
بندگان خدا، بدانید شما و آنچه در آن هستید از (کالاها و ساختمانها و آرایشهای) این دنیا در راه آنان می باشید که پیش از شما گذشته اند، عمرهاشان از شما درازتر و شهرهاشان آبادتر و اثرهاشان مهمتر بود،
صداهاشان خاموش شده (سخن نمی گویند) و بادهاشان خوابیده (کبر و نخوتشان از بین رفته) و اندامشان پوسیده، و شهرهاشان خالی مانده، و آثارشان ناپدید گشته،
قصرهای افراشته و ساختمانهای استوار و بالشهای گسترده را به سنگهای محکم و قبرهای چسبیده به لحد تبدیل نمودند، آن قبرهایی که جلو خوان آنها ویران شده، و ساختمان آنها با خاک استوار گشته، آن قبرها بهم نزدیک است، ولی ساکن آنها غریب و تنها است (با نزدیکی قبر هر یک بقبر دیگری همدیگر را ملاقات نمی کنند)
ما بین اهل محلّه ای ساکن هستند که ترسان و هراسانند (چون با هم الفت ندارند) و در بین گروهی بظاهر راحتند که گرفتاری می باشند (شغلی ندارند ولی در حقیقت به زحمات بیشمار مبتلی هستند) به وطنها (اقامتگاه همیشگی شان) انس نمی گیرند، و با هم آمیزش ندارند چون آمیزش همسایگان با اینکه نزدیک و همسایه هستند، و چگونه بینشان دید و باز دید باشد و حال آنکه پوسیدگی با سینه خود آنها را خورد کرده و سنگ و خاک آنان را خورده (نابود نموده) است
و تصوّر کنید که شما رفته اید جائیکه ایشان رفته اند و آن خوابگاه (قبر) شما را گرو گرفته، و آن امانتگاه شما را در آغوش دارد، پس (ای فریفتگان بدنیا) چگونه خواهد بود حال شما اگر کارهای شما (قبر و عالم برزخ) بپایان رسد، و مردگان را از قبرها (برای رسیدگی بحساب) بیرون آورند (در قرآن کریم سوره 10 آیه 30 است: «هُنالِکَ تَبْلُوا کُلُّ نَفْسٍ ما أَسْلَفَتْ وَ رُدُّوا إِلَی اللَّهِ مَوْلاهُمُ الْحَقِّ، وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ» یعنی) در آن هنگام هر نفسی بآنچه که پیش فرستاده (عملی که انجام داده) است آزمایش میشود (سود و زیان آنرا می بینید) و بسوی خدا که مالک بحقّ و راستی ایشان است باز گردیده میشوند، و بکار آنها نیاید آنچه را که افتراء می بستند (بتها را شریک خدا دانسته به شفاعتشان چشم داشتند).