و از سخنان آن حضرت است هنگامی که آیه «رِجالٌ لا تُلْهِیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذکْرِ اللَّهِ»:
را تلاوت می فرمود همانا خدای سبحان یاد -خود- را روشنی بخش دلها کرد، تا از آن پس که ناشنوایند بدان یاد بشنوند، و از آن پس که نابینایند بینا بوند، و از آن پس که ستیزه جویند رام گردند.
و همواره خدا را -که بخششهای او بی شمار است و نعمتهایش بسیار- در پاره ای از روزگار پس از پاره ای دیگر، و در زمانی میان آمدن دو پیامبر، بندگانی است که از راه اندیشه با آنان در راز است، و از طریق خرد دمساز، و آنان چراغ هدایت را بر افروختند به نور بیداری که در گوشها و دیده ها و دلها توختند. ایام خدا را فرایاد مردمان می آرند، و آنان را از بزرگی و جلال او می ترسانند. همانند نشانه هایند که در بیابانهای بی نشان بر پایند. آن که راه میانه را پیش گیرد، بستایندش و به نجات مژده دهندش، و آنان که راه راست یا چپ را پیش گیرد، روش وی را زشت شمارند، و از تباهی اش بر حذر دارند، و این چنین، چراغ ظلمتها بوده اند و راهنما در شبهت ها.
و همانا یاد خدا را مردمانی است که آن یاد آنان را جایگزین زندگی -جهان فانی- است. نه بازرگانی سرگرمشان ساخته، و نه خرید و فروخت یاد خدا را از دل آنان انداخته. روزهای زندگانی را بدان می گذرانند، و نهی و منع خدا را -در آنچه حرام فرموده- به گوش بیخبران می خوانند. به داد فرمان می دهند، و خود از روی داد کار می کنند، و از کار زشت باز می دارند، و خود از زشتکاری به کنارند. گویی دنیا را سپری کرده و به آخرت درند، و آنچه از پس دنیاست دیده اند، و بر نهان برزخیان آگاهند که چه مدتی است در آن به سر می برند، و قیامت وعده هایش را برای آنان محقق داشته است، و آنان برای مردم دنیا پرده از آن برداشته اند. گویی می بینند آن را که مردم نمی بینند و می شنوند آن را که مردم نمی شنوند.
و اگر در خرد خود صورت آنان را بنگاری. و مقاماتی پسندیده را که در آن به سر می برند و مجلسهایی را که بدان اندرند، در نظر آری، که چسان دفتر کردارهاشان را گشاده اند و برای محاسبه نفس آماده، و می اندیشند که چه کارهای بزرگ و کوچک را که بدان مأمور بودند، واگذاشتند، یا از کارهایی بازداشته شدند، که کردن آن را به افراط روا داشتند، بار سنگین گناهان خویش را بر پشت نهادند، و در برداشتن آن به ناتوانی در افتادند، گریه شان شکسته در گلو، با ناله پرسان و پاسخگو. به پروردگار خود فریاد بر می دارند، پشیمانند و به گناه اعتراف دارند، -هم در آن حال- نشانه های رستگاری را ببینی و چراغهای شبان تاری، گرداگردشان فرشتگان، آرامششان در جسم و جان درهای آسمان به روی آنان گشاده، کرسیهای کرامت برای شان نهاده آنجا که خدا از حالشان آگاه است و از کوشششان خشنود و مقامشان نزد او محمود، دست دعا به خدا بر می دارند، و آمرزش او را امیدوارند. درویشانی اند در گرو بخشش حق مانده، اسیرانی در ساحت عظمت او خوار نشانده. درازی مدّت اندوه دلهاشان را شکسته و گریه فراوان دیده هاشان را خسته. هر در خواهش از خدا که فراز است، دستی از آنان به کوفتن آن دراز است. از کسی می خواهند که پهنه بخشش او را تنگی نیست، و خواهندگانش را نومیدی نیست. پس حساب نفس خود را برای خود گیر که دیگران را حسابرسی است.