از سخنان آن حضرت علیه السّلام است (در ترغیب به رستگاری و نگران نبودن از کمی پیروان حقّ و سفارش بنهی از منکر کردن).
ای مردم، در راه هدایت و رستگاری از جهت کمی پیروان آن (و بسیاری مخالفین) نگران نباشید، زیرا مردم گرد آمده اند بر سر خوانی که سیری آن اندک و گرسنگیش بسیار است (به زینت و آرایش دنیا دل بسته اند که بزودی فانی میشود، و بر اثر دلبستگی و پیروی نکردن از حقّ در قیامت بعذاب و گرفتاری بی پایان مبتلی می گردند).
ای مردم، رضاء و خوشنودی (به معصیت و نافرمانی) و خشم (از طاعت و بندگی) مردم را گرد می آورد (برای عذاب آماده می سازد) و (اگر چه مباشر عمل دیگری باشد، زیرا مانند آنست که خود آنرا بجا آورده، چنانکه) ناقه (حضرت صالح پیغمبر قوم) ثمود را یک مرد پی کرد و کشت، پس خداوند همه آنها را عذاب نمود بجهت آنکه به کشتن ناقه راضی بودند، و (از اینرو) خداوند سبحان (در قرآن کریم سوره 26 آیه 157) فرموده: «فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادمِینَ» یعنی قوم ثمود ناقه را پی کرده کشتند و در بامداد بعد (چون آثار عذابی که حضرت صالح بایشان خبر داده بود مشاهده نمودند) پشیمان شدند، پس (کشتن ناقه را به همه آنان نسبت داده بجهت آنکه از کشنده با اینکه می توانستند جلوگیری ننمودند، بلکه بفعل او هم راضی بودند، و) عذاب آنها چنین بود که زمین آنها بر اثر (زلزله و) فرو رفتن (عمارت) صدا کرد مانند صدا کردن آهن شخم زنی داغ شده در زمین هموار.
ای مردم، هر که راه راست را به پیماید به آبادی می رسد (و از تشنگی می رهد) و هر که بیراهه برود (از راه راست پا بیرون نهد) در بیابان بی آب و گیاه فرود آید (و از بی آبی جان سپارد، خلاصه هر که بدستور خدا و رسول رفتار نماید نیک بخت شود، و هر که از شیطان و نفس امّاره پیروی کند بعذاب مبتلی گردد).