از خطبه های آن حضرت است در باره اختصاص خود به پیامبر:
حافظان دین و سنّت از اصحاب محمّد -صلّی اللّه علیه و آله- می دانند که من هرگز لحظه ای از فرمان خدا و رسول او روی نگرداندم، و با جان خود پیامبر را یاری دادم آن هم در میدانهایی که شجاعان فرار می کردند، و قدمها به عقب بر می گشت، با شجاعتی که خداوند مرا به آن گرامی داشت.
رسول خدا -صلّی اللّه علیه و آله- در حالی که سرش روی سینه من بود قبض روح شد، و جان آن حضرت در دستم روان گشت و آن را به چهره خود کشیدم. من عهده دار غسل آن حضرت -صلّی اللّه علیه و آله- بودم و فرشتگان در آن امر مرا یاری می کردند، در و دیوارهای خانه فریاد می کشیدند، گروهی از ملائکه فرود می آمدند، و گروهی دیگر به آسمان می رفتند، سر و صدای فرشتگان از گوشم جدا نمی شد، بر او درود می فرستادند تا او را در ضریحش پوشانیدیم.
پس چه کسی از من در حیات و مرگ به او سزاوارتر است؟ اینک با دیده بصیرت به راه افتید، و باید در جنگ با دشمنانتان نیّت شما صادق باشد. به خداوندی که جز او خدایی نیست من بر راه حق هستم، و دشمنان بر لغزشگاه باطل. آنچه را می شنوید می گویم، و برای خود و شما از خداوند آمرزش می طلبم.