از خطبه های آن حضرت است در توحید الهی:
حمد خدای را که آفریننده بندگان، و گستراننده زمین، و جاری کننده آب در زمین های گود، و رویاننده گیاه در زمینهای بلند است.
اوّلیتش را ابتدایی، و ازلیّتش را پایانی نیست. و اوّل بی آغاز، و باقی بی آخر است.
جبین ها به تعظیمش بر زمین، و لبها به توحیدش گویاست.
اشیاء را به وقت آفریدن حدّی معین نمود تا جدا بودن حقیقتش از شباهت با آنها را روشن سازد.
اندیشه ها را توان آن نیست که او را به داشتن حدود و حرکات، و اعضاء و ابزار کار به سنجش آرند.
گفته نمی شود از کی بوده، و تا چه زمان خواهد بود. ظاهری است که نتوان گفت از چه آشکار شده و باطنی است که گفته نمی شود در چه چیز پنهان است. جسم نیست که زوال پذیرد، مستور نیست تا چیزی او را پوشانده باشد.
از روی اتصال به اشیاء نزدیک نشده، و دوریش از موجودات به جدایی نیست.
نگاه خیره بندگان، و تکرار سخن آنان و نزدیک شدن و در نظر آمدن تپه ها، و برداشتن قدم در شب سیاه، و شب آرام تیره ای که ماه درخشان بر آن سایه می اندازد، و خورشید تابان در غروب و طلوع از پی آن می آید، و دگرگونی زمانها و روزگاران از آمد و شد شب و روز هیچ یک از او پنهان نیست.
پیش از هر نهایت و مدّتی، و هر ضبط کردن و شمردنی وجود داشته.
از حدود و اندازه هایی که تحدیدکنندگان به او نسبت می دهند، و از داشتن نهایت اقطار مختلف، و قرار گرفتن در مساکن، و جای گرفتن در اماکن که برایش خیال می کنند منزّه است. حدود و اندازه برای آفریدگان او قرار داده شده و مخصوص غیر اوست.
اشیاء را از موادّی که ازلی و دارای پیشینه باشند نیافرید، بلکه آنچه را به وجود آورد خودش حدّش را معین نمود، و آنچه را صورت داد نیکو صورت داد. چیزی از فرمانش امتناع نورزد، و او را از طاعت چیزی سودی نرسد. آگاهیش به مردگان گذشته همچون آگاهیش به زندگان باقی است، و دانش او به آنچه در آسمانهاست همچون دانش اوست به آنچه در طبقات پایین زمین است.
ای آفریده شده بر اساس اعتدال، ای به وجود آمده مراعات شده در تاریکی های ارحام، و پرده های بسیار، تو از عصاره گل آغاز شدی، و تا مدتی معلوم و زمانی معین در جایگاهی آرام نهاده شدی. در حالی که جنین بودی در شکم مادر جنبش داشتی، نه سخنی را می توانستی بگویی، و نه صدایی را می شنیدی. آن گاه از قرارگاهت به سرایی آورده شدی که آن را ندیده بودی، و راههای سودش را نمی شناختی.
چه کسی تو را در کشیدن غذا از سینه مادرت هدایت کرد و چه کسی تو را به هنگام نیاز به آنچه نیازمند و طالب آن بودی آشنا نمود? هیهات آن که از توصیف موجودی که دارنده شکل و اعضاء و اندام است ناتوان است از توصیف خالقش ناتوان تر، و از درک آفریننده از طریق حدود و اندازه های مخلوقات دورتر است.