امام علیه السّلام (در نکوهش احمق) فرموده است:
زبان خردمند پشت دل او است (عاقل آنچه بگوید نخست نیک و بد آنرا بعقل خویش سنجیده و آنگاه می گوید) و دل احمق پشت زبان او است (بی خرد نفهمیده آنچه خواست می گوید سپس در درستی و نادرستی و سود و زیان آن اندیشه میکند).
(سیّد رضیّ «علیه الرّحمة» می فرماید:) این فرمایش از جمله معانی نیکوی دلپذیر است، و مقصود از آن آنست که خردمند زبانش را رها نمی کند (سخنی نمی گوید) مگر پس از مشورت و صلاح دید با اندیشه، و بی خرد بیرون داده های زبان و گفتارهای بی اندیشه اش بر مراجعه به اندیشه و تدبّر و تأمّل در پایان کار پیشی می گیرد، پس بآن ماند که زبان خردمند پیرو دل او است و دل بی خرد پیرو زبانش می باشد.