و آن حضرت فرمود: زبان عاقل در پس قلب او، و دل نادان پشت زبان اوست.
این قطعه از معانی شگفت و شریف است. منظور این است که عاقل در هر سخنی جز با مشورت دل و صلاح دید فکر وارد نمی شود، ولی احمق سخن گفتن و ریخت و پاش زبانش پیش از رجوع به اندیشه و تأمّل و تدبّر است. بنا بر این چنان است که زبان عاقل پیرو قلب او، و قلب احمق تابع زبان اوست.