[و فرمود:] روزی دو گونه است: روزیی که آن را جویی، و روزیی که تو را جوید و اگر پی آن نروی راه به سوی تو پوید. پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خویش منه که روزی هر روز تو را بس است. پس اگر آن سال در شمار عمر تو آید، خدای بزرگ در فردای هر روز آنچه قسمت تو فرموده عطا فرماید و اگر آن سال در شمار عمر تو نیست، پس غم تو بر آنچه از آن تو نیست چیست و در آنچه روزی توست هیچ خواهنده بر تو پیشی نگیرد، و هیچ غالبی بر تو چیره نشود، و آنچه برایت مقدر شده تأخیر نپذیرد.
[این گفتار پیش از این در آنجا که سخن از این باب بود گذشت لیکن در اینجا روشن تر و گسترده تر است، بدین رو بر قاعده ای که در آغاز کتاب نهادیم آن را از نو آوردیم.]