امام علیه السّلام (در باره روزی) فرموده است:
روزی دو گونه است: روزی که تو آنرا می طلبی و روزی که آن ترا می طلبد که اگر تو به سویش نروی به سویت خواهد آمد،
2- پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خویش بار مکن که هر روزی ترا روزی در آن کافی است، پس اگر سال (که غمّ روزی آنرا می خوری) از عمر تو باشد خداوند تعالی در هر فردا که نو شود زود بتو برساند روزی که قسمت کرده است، و اگر سال از عمر تو نباشد چه کار داری غمّ خوری برای چیزیکه برایت نیست،
3- و هرگز به روزیت از تو جویایی پیشی نمی گیرد، و غلبه کننده ای بر آن بتو دست نخواهد یافت (تا آنرا از چنگ برباید) و هرگز آنچه برایت مقدّر شده کندی نخواهد نمود (بموقع خود می رسد.)
سیّد رضیّ «علیه الرّحمة» فرماید: این سخن (هر کس روزی مقدّرش خواهد رسید) پیش از این در این باب گذشت (فرمایش دویست و پنجاه و نهم) ولی چون در اینجا واضح تر و مشروحتر بود دوباره آنرا بیان کردیم بنا بر قاعده و پایه ای که در اوّل این کتاب (صفحه بیستم) گذاشته شد.