امام علیه السّلام در باره کسانی (عبد اللّه ابن عمر ابن خطّاب و سعد ابن ابی وقّاص و سعید ابن عمرو ابن نفیل و اسامة ابن زید و محمّد ابن مسلمة و انس ابن مالک و ابو موسی اشعریّ و اخنف ابن قیس و مانندان ایشان) که از جنگیدن به همراهی آن حضرت (با دشمنان) کناره گیری کردند فرموده است:
با حقّ (امام علیه السّلام) همراهی ننمودند و باطل (معاویه) را کمک نکردند (اشاره باینکه آنانکه باطل را یاری نمودند بهانه ای دارند و آنانکه بی طرفی اختیار نمودند عذری ندارند، و یا اشاره است به بیهوده بودن وجود کسانیکه اثری از حقّ و نشانه ای از باطل در آنها نیست، و یا اشاره به آنست که ایشان در شقاوت و گمراهی بعمرو ابن عاص و دیگران که باطل را یاری نمودند نرسیده بودند).