امام علیه السّلام (در نیکی به آن که شایسته نیست) فرموده است:
هر که بجا آورد حقّ کسیرا که او حقّش را بجا نمی آورد (احترام کند کسیرا که او در باره اش احترام نمی نماید) او را بندگی نموده است (زیرا بندگی فروتنی است در باره کسیکه بدون خواستن پاداش اعتراف به عظمت و بزرگی او شود پس احترام بکسیکه سود و زیانی ندارد مانند عبادت و بندگی او است، و چون در بعضی از جاها احترام کردن ستوده شده پس منظور امام علیه السّلام از این فرمایش اینست که شخص در احترام از حدّ تجاوز نکند یا کسیرا که شایسته نیست بزرگ نداند چنانکه در وصیّت خود بامام حسن علیه السّلام فرمود: «احمل نفسک من أخیک عند صرمه علی الصّلة» تا آنجا که فرمود: «و إیّاک أن تضع ذلک فی غیر موضعه أو أن تفعله بغیر أهله»، برای ترجمه و شرح آن بجزء پنجم اواخر نامه سی و یکم مراجعه شود. و در نسخه ابن ابی الحدید «فقد عبّده» بتشدید باء ضبط شده یعنی کسیکه بجا آورد حقّ کسیرا که او حقّش را بجا نمی آورد او را بنده خویش گردانیده، زیرا در بجا آوردن حقّ او پاداشی در نظر نگرفته است بلکه خواسته باو احسان و نیکی کند).