از خطبه های آن حضرت است در امر به الفت، و وصف بنی امیّه و یاران خویش:
کوچکتران شما باید به بزرگتران اقتدا کنند، و بزرگترهای شما باید به کوچکترها مهربان باشند. همچون ستمکاران دوره جاهلیت نباشید که نه دنبال فهم دین بودند، و نه برای شناخت خداوند تعقل می کردند، مثل مردم جاهلیت چون تخمی است که در محل تخم گذاری شتر مرغان پیدا شود، شکستنش گناه است، و وانهادنش باعث بیرون آمدن جوجه زیان رسان (زیرا ممکن است تخم مار سیاه باشد).
ای مردم، اگر یکدیگر را از یاری کردن حق فرو نمی گذاشتید، و از سست کردن پایه باطل سستی نمی کردید، آنان که همشأن شما نبودند در امور شما طمع نمی کردند، و آن که بر شما مسلّط شد قوی نمی گشت، ولی شما چون بنی اسرائیل سرگردان شدید. به جانم سوگند پس از آنکه مرا از دست دادید سرگردانی شما چند برابر می شود به خاطر اینکه حق را پشت سر گذاشتید، و از نزدیک ترین فرد به پیامبر بریدید و به دورترین شخص متّصل شدید. بدانید اگر از امام بر حق خود پیروی می کردید شما را به راه رسول خدا می برد، آن وقت از رنج بیراهه رفتن راحت می شدید، و بار سنگین را از دوش خود به کناری می انداختید.
از این خطبه است (در باره بنی امیّه):
مسلمانان پس از اتفاق از هم جدا شدند، و از اصلشان پراکنده گشتند. گروهی از آنان (که بر حق بودند) به شاخه ای دست آویختند که شاخه به هر کجا متمایل شد آنها هم تمایل شدند. به زودی خداوند آنان را برای بدترین روز بنی امیه جمع کند چنانکه پاره های ابر در فصل پاییز جمع می شوند، خداوند در میانشان الفت ایجاد می کند، و آنان را همچون ابرهای متراکم متّفق می نماید، آن گاه خداوند برای آنان درهایی می گشاید که چون سیل از جای بر انگیختنشان روانه می شوند مانند سیل دو باغ مردم سبا، که از آن سیل هیچ زمینی سالم نماند، و هیچ تپه ای در برابرش تاب نیاورد، و بر پایی کوه و بلندیهای زمین جریان آن سیل را باز نگرداند.
خداوند آن مردم متفق را در میان درّه ها و رودخانه ها پراکنده می کند، آن گاه همچون چشمه سار در قسمتهای مختلف زمین روان می سازد، حق از دست رفته گروهی را از گروه دیگر به کمک آنان می گیرد، و عدّه ای را به جای عدّه دیگر در شهرها قرار می دهد. قسم به خدا بنی امیه پس از برتری و حکومتشان آنچه در دست دارند آب می شود مانند دنبه ای که به روی آتش آب می شود.