خطبه ای از آن حضرت (ع) در باره پیمانه ها و ترازوها:
ای بندگان خدا، شما و آرزوهایتان در این دنیا، همانند مهمانانی هستید که زمان درنگش معین شده یا همانند وامداری هستید که مدت وامش سرآمده و اکنون طلبکاران به مطالبه آمده اند. زمان کوتاه است و اعمالتان را ثبت کرده اند. چه بسا، کسانی در کاری می کوشند و سرانجام، تباهش می کنند و چه بسا، کسانی که در کاری رنج می برند و سرانجام، زیان می بینند.
شما در زمانی زندگی می کنید که نیکی از آن رخت بر بسته و پیوسته دورتر می رود و بدی بدان روی نهاده است و پیوسته پیشتر می آید. شیطان، طمع در هلاکت مردم بسته و اکنون زمانی است که اسباب کارش نیک مهیا شده و مکر و فریبش به همه جا راه یافته است و شکارش در چنگال اوست.
به هر کجا که خواهی چشم بگردان و مردم را بنگر، آیا جز درویشی، که از درویشی اش رنج می برد یا توانگری که نعمت خدا را کفران می کند یا بخیلی، که در ادای حق خدا بخل می ورزد تا بر ثروتش بیفزاید، یا متمردی، که گوشش برای شنیدن اندرزها گران شده است، چیز دیگری خواهی دید؟
اخیار و صالحان کجایند، آزادگان و بخشندگان چه شده اند، کجایند آنان که در داد و ستد پارسایی می کردند و راه و روشی پاکیزه داشتند؟ آیا نه چنین است، که همگی از این جهان پست و زودگذر و آمیخته به تیرگی و رنج رخت به جهان دیگر برده اند و شما به جای آنها مانده اید. در میان گروهی فرومایگان، که لبها از به هم خوردن و بردن نامشان و نکوهش اعمالشان ننگ دارد. در این حال باید گفت: «انا لله و انا الیه راجعون».
فساد آشکار شده، کسی نیست که زشتکاریها را دگرگون سازد و کسی نیست که بزهکاران را مهار کند. با چنین اعمالی می خواهید که در جوار خداوندی در سرای قدس او به سر برید یا از گرامیترین دوستان او به شمار آیید. آرزویی محال است. خداوند را برای رفتن به بهشت نتوان فریفت و خشنودی او جز به اطاعت و بندگی حاصل نشود. خدا لعنت کند کسانی را که امر به معروف می کنند و خود به جای نمی آورند یا نهی از منکر می نمایند و خود به جای می آورند.