از سخنان آن حضرت علیه السّلام است در وقتی که از او به تندی پرسیدند که چرا عطاء و بخشش (بیت المال و صدقات و غنائم) را میان مردم بالسّویّه تقسیم می نماید و اشخاصی را که سبقت در اسلام داشته و (در جنگها حاضر و یا) دارای شرافت و بزرگی بودند برتری نمی دهد (سنّت و طریقه رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله بر این بود که در تقسیم بیت المال میان مسلمانان فرق نمی گذاشت. ابو بکر هم در زمان خلافتش بهمان رویّه رفتار کرد، ولی چون عمر بخلافت رسید سنّت آن حضرت را تغییر داده بعضی را بر دیگران برتری داد، و عثمان در خلافتش طریقه عمر را بسط داده به دلخواه خود بهر که هر چه می خواست می بخشید، و چون امیر المؤمنین علیه السّلام بخلافت ظاهریّه منصوب گردید به سنّت پیغمبر اکرم رفتار نمود، و این رویّه بر خلاف عادت و میل فتنه جویان بود. باین سبب طلحه و زبیر نقض بیعت کرده از آن بزرگوار دوری نمودند و جمعی هم به معاویه پیوستند، پس گروهی از اصحاب به خدمت حضرت آمده درخواست نمودند که در تقسیم بیت المال بعضی را ترجیح دهد، امام علیه السّلام فرمود):
آیا دستور می دهید مرا که یاری بطلبم بظلم و ستم بر کسیکه زمامدار او شده ام (بسنّت پیغمبر اکرم رفتار نکرده به زیر دستان ستم روا داشته خود را مشمول خشم پروردگار گردانم) سوگند بخدا این کار را نمی کنم مادامی که شب و روز دهر مختلف و ستاره ای در آسمان (با قوّه جاذبه) ستاره ای را قصد می نماید (هرگز چنین نخواهم کرد)
اگر بیت المال مال شخص من هم بود آنرا بالسّویّه میان مسلمانان تقسیم می نمودم، پس چگونه (یکی را بر دیگری امتیاز دهم) و حال آنکه مال خدا است (و زیر دستان و مستمندان جیره خوار او هستند)
پس حضرت علیه السّلام (در مفاسد بخشیدن بیت المال بغیر مستحقّ) فرمود: آگاه باشید که بخشیدن مال بغیر مستحقّ ناروا و اسراف است (خداوند سبحان در قرآن کریم سوره 17 آیه 26 فرموده: «وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذیراً - إِنَّ الْمُبَذِّرِینَ کانُوا إِخْوانَ الشَّیاطِینِ» یعنی اسراف مکن و مال خود را در غیر رضای خدا پراکنده مساز، زیرا اسراف کنندگان برادران و یاران دیوان هستند) و دادن مال بغیر مستحقّ دهنده اش را در دنیا (بر حسب ظاهر) بلند مرتبه می گرداند (گیرنده در پیش او برای خوش آمد اظهار کوچکی و فروتنی می نماید) و در آخرت او را پائین می آورد (پست می سازد چون بیچارگی و عذاب همیشگی را در بر دارد) و در میان مردم او را گرامی داشته و در نزد خدا خوارش می نماید (زیرا ارجمند نزد حقّ تعالی کسی است که بدستور او رفتار نماید)
و هیچ مردی مالش را بیجا صرف نکرد و بغیر مستحقّ نداد مگر آنکه خداوند او را از سپاسگزاری ایشان باز داشت و دوستی آنان برای غیر او بود، پس اگر روزی نعل (کفش) او بلغزد (پیش آمد بدی برای او رخ دهد) و بیاری و همراهیشان نیازمند باشد آنها بدترین یار و سرزنش کننده ترین دوست می باشند.