به این دنیا به همان چشم بنگرید که زاهدان و روی برتافتگان از آن، در آن می نگرند. زیرا، به خدا سوگند، پس از اندک زمانی، کسانی را که در آن جا خوش کرده اند، بیرون می راند و صاحبان نعمت و امنیت را به رنج و درد گرفتار می سازد. هر چه از آن پشت کرده و رفته است، باز نمی گردد و کس نمی داند که آنچه در راه آمدن است چیست، تا چشم به راه آمدنش باشد. شادیش به اندوه آمیخته است و دلیری و چالاکی مردانش به ضعف و سستی می گراید. نفریبد شما را آن همه چیزهایی که به اعجابتان وامی دارد، زیرا، زمان همراهی آنها با شما اندک است.
رحمت خداوند بر کسی که بیندیشد و عبرت گیرد و چون عبرت گرفت، دیده دلش گشوده شود. گویی، هر چه در دنیا موجود است، پس از اندک زمانی از میان خواهد رفت و، هر چه از آخرت است، هرگز زوال نیابد. هر چه به شمار در آید، پایان یافتنی است و هر چه انتظارش را برند، آمدنی است [و هر چه آمدنی است زودا که از راه برسد.]
دانا کسی است که پایگاه خود را بشناسند. نشان نادان بودن انسان همین بس، که پایگاه خود نشناسد. دشمنترین مردمان در نزد خدا، بنده ای است که خدا او را به خود واگذارد و او پای از راه راست بیرون هشته، بی هیچ راهنمایی، راه می پیماید. اگر به مزرعه دنیایش فراخوانند به کار پردازد و اگر به مزرعه آخرتش فراخوانند، اظهار ملالت و کاهلی کند، چنانکه گویی، کار مزرعه دنیا بر او واجب است و کار آخرت، که هر بار به تأخیرش می افکند، وظیفه او نیست.
در آن زمان که در پیش است، رهایی نیابد، مگر آن مؤمنی که گمنام زیسته باشد و شرّ او به کس نرسد. اگر در جمعی حاضر آید، نشناسندش و اگر از آنجا برود به جستجویش برنخیزند. چنین کسان، چراغهای هدایت اند و برای کسانی که در تاریکی گرفتارند، نشانه های روشن. اینان سخن یکی به دیگری نبرند و عیوب نهان کسان آشکار نسازند. در آنها نشانی از سفاهت نیست. خداوند درهای رحمتش را به روی آنان گشاده است و سختی عقوبت و سخط خویش از آنان برمی دارد.
ای مردم، بزودی زمانی بر شما خواهد آمد، که اسلام همانند ظرفی شود که وارونه اش کرده اند تا هر چه در آن بوده ریخته باشد. ای مردم، خدا شما را پناه داده، که بر شما ستم نشود، ولی پناه نداده که شما را نیازماید. خدای جلیل و بزرگ فرماید: «هر آینه در این نشانه هاست و گر چه ما خود آزماینده بوده ایم.»
سید رضی می گوید: اما گفته امام (ع): «کلّ مؤمن نومة» گمنامی را اراده کرده که شر و فسادی از او نزاید. «مساییح» جمع کلمه «مسیاح» است، یعنی کسی که سخن چینی کند و «مذاییع» جمع «مذیاع» است و آن کسی است که چون زشتی و ناشایست کسی در بشنود آن را فاش کند و بر همه بگوید. و «بذر» جمع «بذور» است و آن کسی است که در او سفاهت بسیار است و سخنان بیهوده گوید.