از خطبه های آن حضرت است در بیان عوامل هلاکت مردم:

پس از حمد حق، خداوند سرکشان هیچ روزگاری را درهم نشکست مگر پس از مهلت دادن و آسایش، و شکستگی هیچ امتی را جبران ننمود مگر بعد از تنگنایی و سختی و رنج، و در سختی هایی که به سوی آن می روید، و در حوادثی که پشت سر گذاشتید عبرتهاست. هر صاحب دلی خردمند نیست، و هر صاحب گوشی شنوا نمی باشد، و هر چشم داری بینایی ندارد.

عجبا! چرا در عجب نباشم از اشتباه کاریهای این فرقه ها با اختلاف دلایلی که در دینشان دارند از اثر هیچ پیامبری پیروی نمی کنند، و به عمل هیچ جانشینی اقتدا نمی نمایند، و به هیچ غیبی ایمان نمی آورند، و از هیچ عیبی عفّت نمی ورزند. به شبهات عمل می کنند، و در شهوات سیر می نمایند.

معروف در میان آنان چیزی است که خود معروف دانند، و منکر نزدشان همان است که خود منکر می دانند. پناهگاهشان در مشکلات خودشان هستند، و اعتمادشان در امور مبهم بر رأی و نظرشان است، گویی هر کدام از آنان امام خود است، و هر شخصی گمان می کند در آرائش به ریسمانهای محکم و سبب های استوار چنگ زده است.