سخنی از آن حضرت (ع) در نکوهش دنیا:
چه بگویم در باره سرایی، که آغازش رنج است و پایانش زوال و فنا حلالش را حساب است و حرامش را عقاب. هر که در آن بی نیاز شود در فتنه و بلا افتد و هر که نیازمند بود غمگین شود. هر که برای به چنگ آوردنش تلاش کند، بدان دست نیابد و آنکه از تلاش باز ایستد، دنیا خود به او روی نهد. هر که به چشم عبرت در آن نگرد، دیده بصیرتش روشن گردد و هر که به دیده تمنا در آن بیند، دیدگانش را کور گرداند.
من (سید رضی) می گویم: اگر کسی در سخن آن حضرت (ع) که می گوید: «من أبصر بها بصّرته»، تأمل کند دریابد، که در آن چه معنی شگفت انگیز و مقصود والایی است که کس به نهایت آن نتواند رسید و عمق آن در نتواند یافت. بویژه، اگر این جمله را با جمله «و من ابصر الیها اعمته» در کنار هم نهد، فرق میان «أبصر بها» و «ابصر الیها» را به روشنی دریابد و بداند که در فصاحت و بلاغت تا چه پایه فرا رفته است.