سخنی از آن حضرت (ع) در نکوهش اصحابش:
چند با شما مدارا کنم، چونان که با اشتران جوانی که کوهانشان از درون ریش است و از برون سالم، مدارا کنند. یا با کهنه جامه ای که اگر از یک جای پارگی آن را بدوزند، از جای دیگر پاره شود.
هر بار که طلایه لشکر شام از دور پدیدار گردد، هر یک از شما به خانه خود می گریزید و در را به روی خود می بندید. همانند سوسماری، که از بیم، در سوراخ خود پنهان می شود، شما نیز به سوراخ خود می خزید. یا مانند کفتار به لانه پنهان می شوید.
به خدا سوگند، خوار و ذلیل کسی است که شما یاریش کرده باشید. هر که شما را چون تیر به سوی خصم افکند، تیر سوفار شکسته و بی پیکان، به سوی او افکنده است. به خدا سوگند، که به هنگام آرمیدن در عرصه آرامش خانه، شمارتان بسیار است و در زیر پرچم نبرد، اندک.
می دانم داروی درد شما چیست و این کژی را چگونه راست توان کرد. ولی نمی خواهم شما را اصلاح کنم، در حالی که خود را تباه کرده باشم. خداوند خوارتان سازد و بدبخت و بی بهره گرداند. آنسان که باطل را می شناسید، حق را نمی شناسید و آنسان با باطل مبارزه نمی کنید که به نابود کردن حق کمر بسته اید.