و از سخنان آن حضرت است در باره حکمین:
رای سران شما یکی شد که دو مرد را به داوری پذیرند و از آن دو پیمان گرفتیم که قرآن را لازم گیرند، و فراتر از حکم آن نگزینند. زبان ایشان با قرآن باشد، و دلشان پیرو حکم آن. امّا آن دو از حکم قرآن سر پیچیدند، و حقّ را واگزاردند، حالی که آن را می دیدند. هوای آنان بیرون شدن از راه راست بود، و خوی ایشان کجروی -و مخالفت با آنچه رضای خداست-. شرط ما با آنان این بود که حکمشان به عدالت باشد و کارشان به حقیقت، و این پیش از آن بود که آن دو تن رایی چنان نادرست زنند و حکمی چنان ستمکارانه کنند. ما به کار خویش ایمان داریم، و کنون که آن دو از راه حقّ برون رفتند و حکمی بر خلاف آنچه باید دادند -به داوری آنان وقعی نمی گذاریم-.