ای مردم، شما در این دنیا، به مثابه آماج هستید و مرگ ها تیرهای خود را به سوی شما می افکنند. هر جرعه ای که می نوشید آب در گلویتان می جهد. و هر لقمه ای، که می بلعید، گلوگیرتان می شود. از هیچ نعمتی بهره نمی یابید، مگر آنکه، نعمتی دیگر را از دست می دهید. هیچیک از شما یک روز عمر نمی یابد، مگر آنکه، یک روز دیگر از عمرش کاسته می شود و چیزی بر روزیش افزون نمی گردد، مگر هنگامی که آنچه در روز پیش داشته، از میان برود. برای او اثری پدید نمی آید مگر آنکه، اثر دیگرش نابود گردد. هر نوی را زمانی حاصل کند که نو دیگر را کهنه کرده باشد. هیچ نهالی برای او نروید تا نهال روییده ای از آن او بر زمین نیفتد. ریشه ها، پدران و مادران، رفتند و ما، فرزندان، شاخه ها هستیم و شاخه ها را پس از رفتن ریشه ها چه بقاست.
بدعتی را پدید نیاوردند، جز آنکه، سنّتی را ترک نمودند. پس از بدعتها حذر کنید و در راه روشن قدم نهید. از کارها آنچه دیرینه تر است، برتر است و آنچه نو پدید آمده، بدتر.